BİR BULUT AĞLIYORDU

Bir Bulut Ağlıyordu

Hüzünlüydüm
Bitmeyen bir dert taşıyan yüreğimle
Doğacak olan güneşi bekliyordum o tepenin üzerinde
Senelerin ağırlığı binerken çökmüş omuzlarıma
Muhtaçtım çöllerin o ıssız sonsuzluğuna
Kırdaki çiçekler gibi zenginlik varken çevremde
Sonsuz bir yalnızlık çekiyordum çaresiz yüreğimde
Yoktu bir başkası çevrem ne kadar dolarsa dolsun
İstiyordum sadece o, yalnızca o benim olsun
O farklıydı, o candı, güneşti benim için
Tek çareydi soğumuş kalbimi ısıtmak için
O ateşti, yakacaktı beni, bilecektim
Ben pervaneydim. Gerekirse yolunda ölecektim
Olmadı, yapamadım kalbimin isteğini
Acım kalbimi dağlıyordu
İlerde;
Doğmak üzere olan kızılla kaplı şafakta
Bir bulut ağlıyordu.

Yaşar Kemal Seçkin